ΤΟΠΙΚΗ ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ
Η παραδοσιακή κουζίνα του Πηλίου, είναι μια κουζίνα απλή με πρωτογενή υλικά που όμως έχει τη δυνατότητα να τα απογειώσει δημιουργώντας εξαίσιους γευστικούς συνδυασμούς. Αντλεί πρώτες ύλες από τους μικρούς κήπους με τα ζαρζαβατικά και τα μυριστικά, τα καλλιεργημένα με πατάτα χωράφια και τον πλούτο του βουνού, που δίνει απλόχερα μανιτάρια, κάστανα, καρύδια, χόρτα, φτέρες, τσιτσίραυλα, βατόμουρα και ένα σωρό άλλα καλούδια. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τη μικρή οικόσιτη ζωική παραγωγή, μπορούν να δώσουν αξέχαστα μεζεδάκια και φαγάκια.
Οι διατροφικές συνήθειες ενός τόπου είναι βασικό στοιχείο του πολιτισμού του. Η διαμόρφωση των συνηθειών αυτών είναι αποτέλεσμα των γνώσεων που κατέχουν οι διάφορες ομάδες που αποτελούν τον πληθυσμό, σε συνδυασμό με το οικοσύστημα. Γευστικά το Πήλιο έχει να επιδείξει ένα εξαιρετικά μεγάλο πλούτο γιατί αφενός μεν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας αποτέλεσε καταφύγιο και δέχτηκε πληθυσμούς από πολλά μέρη (βλάχους, αρβανίτες, σλάβους, ηπειρώτες, θεσσαλούς από την πεδιάδα, ευβοιώτες, νησιώτες του Αιγαίου, κλπ), οι οποίοι σύντομα αναμείχθηκαν με τους ντόπιους και αφετέρου έχει ένα φυσικό πλούτο σε χλωρίδα και πανίδα.
Σήμερα την εποχή της Παγκοσμιοποίησης, η προσπάθεια είναι να ξαναανακαλύψουμε το γευστικό αυτό πλούτο, όχι σαν μια στείρα παράδοση, αλλά σαν μια απελευθερωτική δημιουργία.
Για το λόγο αυτό σας προτείνουμε να γνωρίσετε τα τοπικά προϊόντα και να τα χρησιμοποιήσετε στη διατροφή σας.
Στον Ξενώνα ΑΜΑΝΙΤΑ μελετούμε τη γαστρονομική παράδοση του Πηλίου και προσπαθούμε να την αξιοποιήσουμε στα παρασκευάσματα του πρωινού μας.
Τοπικά προϊόντα
Εκτός από τα μανιτάρια αρκετά είναι το τυπικά Πηλιορείτικα προϊόντα και τα παρασκευάσματά τους.
- Τσιτσίραυλα: είναι οι κορυφές της αγριοφιστικιάς, που μαζεύονται την Άνοιξη και τοποθετούνται με λίγο σκορδάκι στην άλμη. Είναι εκλεκτός μεζές για το τσίπουρο.
- Κρίταμα: φυτά που βγαίνουν πάνω στα βράχια της θάλασσας δίπλα στο κύμα. Μπαίνουν σε ξύδι για να νοστιμίσουν την καλοκαιρινή σαλάτα.
- Σαμπούκος: είναι οι καρποί του δένδρου της κουφοξυλιάς, που γίνονται εξαιρετικό γλυκό του κουταλιού.
- Φτιασδιές: άγρια φυτά των αγρών, που βράζονται και τηγανίζονται με αυγά αναδύοντας με εκπληκτική γεύση καρυδιού.
- Οβριές ή βεργιά και σπαράγγια: τρυφερά βλαστάρια που βγαίνουν την Άνοιξη και γίνονται βραστή σαλάτα ή νοστιμίζουν την ομελέτα.
- Βλαστάρια της φτέρης: τα τρυφερά βλαστάρια της φτέρης μπορούν να γίνουν φτεροκεφτέδες ή ομελέτα.
- Σούρβα: σπάνιος άγριος καρπός του δάσους (τρικοκιά), που μοιάζει με λιλιπούτειο μήλο. Τρώγεται ωμό, αφού πέσει από το δένδρο και γίνεται μαρμελάδα.
- Λωτός: τα χρυσά μήλα των εσπερίδων. Φθινοπωρινός καρπός που ωριμάζοντας γίνεται γλυκός και νόστιμος. Το άριστο φρούτο του χειμώνα.
- Μούσμουλο (φθινοπωρινό): το μούσμουλο του βουνού είναι ο καρπός της μεσπιλέας της γερμανικής. Ωριμάζει μετά τον Οκτώβριο, αφού τα δένδρα χάσουν τα φύλλα τους. Παρά την άσχημη εμφάνισή του, ο καρπός κρύβει μια ευχάριστη γεύση.
- Φιρίκια: ποικιλία μήλων με χαρακτηριστικό σχήμα, μικρό μέγεθος και απαράμιλλη γεύση. Αντέχουν εκτός ψυγείου όλο το χειμώνα.
- Σταφύλι φράουλα: τοπικό όνομα μιας ποικιλίας αγριοστάφυλου που επιβίωσε της φυλλοξήρας. Ανθεκτικό, δεν χρειάζεται κανένα φάρμακο και πολύ παραγωγικό. Βρίσκεται στις αυλές όλων των παλιών σπιτιών, όπου χρησιμοποιείται και για τον ίσκιο των τεράστιων φύλλων του σχηματίζοντας ‘κρεβατιές’.
- Τουρσί: το τοπικό τουρσί γίνεται με ποικιλία φθινοπωρινών ζαρζαβατικών (μελιτζάνα, πράσινη τομάτα, καρώτο, σέλινο, κλπ)
- Λουκάνικο: το τοπικό λουκάνικο που χρησιμοποιείται για να παρασκευαστεί το σπετζοφάι γίνεται από γίδινο, πρόβειο και χοιρινό κρέας.
- Μέλι: το τοπικό μέλι συλλέγεται από τον Ιούνιο και είναι από άνθη καστανιάς και άλλα λουλούδια του δάσους (αγράμπελη, κλπ).
- Κρασί: το ντόπιο κρασί γίνεται από το σταφύλι φράουλα ή προσμείξεις του. Αξίζει να το αναζητήσετε.